Σταματησα να ταξιδευω.
Ο καφες μου τα πρωινα ειναι παντα παγωμενος. Η τηλεοραση μου κρατα συντροφια τα βραδια που ειμαι μονος και το φως στον διαδρομο ποτε δεν κλεινει. Η μπαλκονοπορτα μενει ανοιχτη μερα-νυχτα γιατι ωρες ωρες νιωθω πως δεν αναπνεω και η μια μερια στο κρεβατι μου παντα ειναι κενη. Δυσκολο το να γυρνας σε αδειο σπιτι. Δυσκολο να προσπαθεις να γεμισεις το κενο. Ειναι αφορητο να πρεπει να σηκωθεις απο το κρεβατι το πρωι ενω δεν βρισκεις κανεναν λογο να το κανεις.
Τελικα ειναι πιο ευκολη η μοναξια οταν την συνηθιζεις.
Ειναι αυτη που θα σε περιμενει το πρωι με μια κουπα ζεστο καφε στην κουζινα. Θα σου κρατα συντροφια τα βραδια για να βλεπετε μαζι στην τηλεοραση χαζες ρομαντικες ταινιες. Θα ειναι εκει καθε βραδυ για να κλεινει το φως στον διαδρομο πριν κοιμηθεις. θα ξαπλωνει παντα διπλα σου στο κρεβατι και θα σου χαιδευει τα μαλλια για να κοιμηθεις και θα σου λεει παραμυθια με δρακους και ιπποτες, που και εκεινοι ειχαν για συντροφια μια μοναξια. Και θα κοιμασαι και εσυ ησυχος γιατι μεσα στην μοναξια σου, δεν θα εισαι μονος.
Η μοναξια με ταξιδευει τωρα πια.
