Φως. Σκοτάδι. Φως.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια σου. Μια φορά αρκεί.

Φως. Σκοτάδι. Φως.

Μια φορά είναι αρκετή για να καταλάβεις πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός. Τα χρόνια. Εσύ. Όλα γίνονται χωρίς να το καταλάβεις και όταν φτάσει η στιγμή να το καταλάβεις θα έχει περάσει ο καιρός. Θα έχουν περάσει τα χρόνια. Θα έχεις περάσει και εσύ. Τόσο γρήγορα και απλά, όπως ανοιγοκλείνεις και τα μάτια σου. 

Άν είχα την δυνατότητα δεν θα ανοιγόκλεινα ποτε τα βλέφαρα μου λοιπόν. Και αυτο γιατί δεν θα ήθελα να χάνω, ακόμα και αυτα τα απειροελάχιστα κλάσματα του δευτερολέπτου, τίποτα. Θα ήθελα να μην βρισκόμουν ποτέ μου στο σκοτάδι. Όχι γιατι φοβάμαι το σκοτάδι. Πιο πολύ φοβάμαι την άγνοια, γιαυτό. Δεν θέλω να μην ξέρω τι συμβαίνει. Δεν θελω να μην ξέρω τι κάνω. Εσκεμμένα ή όχι. Δεν θέλω να περνάει ο χρόνος και να μην τον προλαβαίνω. Δεν θέλω να ξεχάσω. Πολλά τα θέλω. Λίγος ο χρόνος. Μια δικαιολογία είναι και τίποτα παραπάνω. Μια μονάδα μέτρησης, αυτό και μόνο αυτό. 

Φάσκω και αντιφάσκω. Από το ένα θέμα πάω στο άλλο. Είναι πολλά αυτα που θέλω να πω και φοβάμαι πως αν δεν το κάνω θα τα ξεχάσω. Ήδη ξεχνάω. Κάνω πράγματα που αν σκεφτόμουν απο πριν δεν θα είχα κάνει. Μου αρέσει να μένω στο σκοτάδι. Ο χρόνος τελικά περνάει και εγώ δεν τον προλαβαίνω. Δεν τον κυνηγάω. Τα θέλω μου είναι πολλά όμως τα πρέπει είναι ακόμα περισσότερα. Δεν βρίσκω ενδιαφέρον σε τίποτα πια. Πόσο "προβληματικός και περίπλοκος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος τελικά; Ποσό "προβληματικός" μπορεί να είμαι και εγώ; Δεν ξέρω. Μάλλον αρκετά. Ξέρω όμως τι φταίει.

Φταίει ο χρόνος που τρέχει.

Φταίει που ανοιγοκλείνω τα μάτια μου και χάνομαι. 

Σε ένα λεωφορείο της γραμμής.

Σε ένα λεωφορείο της γραμμής.
Σε ένα απο αυτά τα μικρά και παλιά λεωφορεία της γραμμής.
Εκεί. Εκεί που μια διαδρομή κρατάει από 5 λεπτά μέχρι και μια αιωνιότητα.

Εκεί κάθεσαι δίπλα σε ξένους ανθρώπους. Αληθινά ξένους. Που δεν συναντιέται ούτε καν το βλέμμα σου μαζί τους. Και αν τύχει και συναντηθεί η θα σε κοιτάξουν αδιάφορα και παγωμένα, η θα μπορέσεις στα μάτια τους να δεις όλη την ζωή τους. Λες και ο μοναδικός σκοπός τους είναι να μπαίνουν σε αυτά τα παλιά λεωφορεία της γραμμής και να κοιτάνε τους άγνωστους στα μάτια για να μοιραστούν της ιστορία τους. Είναι και αυτοί που θα κάθονται σε μια άκρη αποκομμένοι απο τον χρόνο. Θα ακούνε μουσική και θα κουνάνε ρυθμικά το κεφάλι τους. Σαν τα διακοσμητικά σκυλάκια που αν χτυπήσεις μια φορά το μικρό τους κεφαλάκι δεν θα σταματήσει να κουνιέται για ώρες. Κάπου θα κάθεται και ένα παιδάκι με την μαμά του. Θα σε κοιτάξει και θα σου χαμογελάσει. Θα του χαμογελάσεις και εσύ. Και θα είναι αληθινό το χαμόγελό σου. Όχι σαν τα άλλα, τα ψεύτικα. Ύστερα ο οδηγός θα φρενάρει απότομα και θα σκοντάψεις πάνω στον διπλανό σου που έχει πιαστεί απο τις χειρολαβές και το συγγνώμη που θα του πεις δεν θα το ακούσει ποτέ γιατι θα σου έχει γυρίσει ήδη την πλάτη. Αλήθεια πόσες ήταν οι φορές που ζήτησες συγνώμη και κάποιος δεν σου γύρισε την πλάτη; Πόσες φορές ζήτησες βοήθεια και σου είπαν "Με συγχωρείς καλό μου δεν προλαβαίνω, έχω πιο σημαντικά πράγματα να κάνω."
Έτσι και εσύ πήρες αυτό το λεωφορείο της γραμμής.
Ήταν μάλλον το πιο σημαντικό πράγμα που είχες να κάνεις σήμερα.
Έψαχνες κάποιον να μοιραστείς την ιστορία σου και κάθισες δίπλα σε αυτόν τον τύπο με τα ακουστικά, που κουνούσε το κεφάλι του σαν αυτά τα διακοσμητικά σκυλάκια. Και όταν έβγαλε τα ακουστικά και σου είπε πως πρέπει να κατέβει στην επόμενη στάση, και σε κοίταξε στα μάτια κατάλαβε πως ήθελες κάτι να του πεις. Ένιωθε τα μάτια σου να τον διαπερνούν. Δεν μπορούσε να κουνηθεί θαρρείς και τον είχες καρφώσει στην θέση του με τα μάτια σου.

Όλα αυτά στα λέω γιατί όταν σε κοίταξα στα μάτια,
 και δεν βρήκα το κουράγιο να σηκωθώ,
εσύ μου χαμογέλασες και μου είπες καλή σου μέρα.
Όλα αυτά συνέβησαν σε ένα λεωφορείο της γραμμής.
Όλα αυτά μπορεί να κράτησαν απο 5 λεπτά μέχρι και μια αιωνιότητα.