Αποβιβαση

Σημερα το πρωι ο κοσμος σταματησε να γυρνα.

Σταματησε να γυρνα γυρω απο τον αξονα του.

Εγω, εγω ειχα σταματησει πριν καιρο να φερνω βολτες γυρω απο τον εαυτο μου.

Σταματησα να ονειρευομαι. Σταματησα να θυμαμαι, σταματησα να επιθυμω, να βλεπω ονειρα, να γελαω οπως πριν,σταματησα να σε σκεφτομαι, σταματησα να σε κοιταω.

Ενα κοσμος ολοκληρος σταματησε και ο μονος που κινειται ειμαι εγω. Περιπλανιεμαι χωρις να ξερω που παω. Κανω πραγματα μηχανικα σαν ενα ρομποτ που το εχουν προγραμματισει να ξυπνα και να κοιμαται μια συγκεκριμενη ωρα. Χωρις λογικη και αισθηση. Καμια απο της 5 αισθησεις δεν λειτουργει. Χαλασαν μια μια στην πορεια. Οπως χαλανε ολα. Ενα παιχνιδι, μια τηλεοραση, ενα αυτοκινητο, μια ζωη, μια σχεση. Τιποτα δεν ειναι προγραμματισμενο να λειτουργει για παντα. Ολα καποια στιγμη σταματουν να εχουν αξια. Γιαυτο σταματησε και ο κοσμος να γυρνα. Κουραστηκε. 

Ο κοσμος σταματησε να γυρνα.

ΚΑι τωρα ολα ειναι πιο καθαρα, πιο ησυχα πιο αληθινα. 

Το τελος μιας εποχης

Τα βραδια πλεον ειναι ηρεμα. Δεν ερχεσαι πια. 

Αντι για σενα ερχονται ξανα τα ονειρα που εκανα παλια. 

Δεν ξερω γιατι. Δεν ξερω γιατι σταματησες να ερχεσαι. 

Καλυτερα ομως, θα μαθω να ζω και χωρις εσενα. 

Δεν θα ειναι δυσκολο. 

Θα μαθω να μην περιμενω τα βραδια να φανεις. 

Θα μαθω να κοιμαμαι νωρις για να μην σκεφτομαι. 

Θα μαθω να μην ελπιζω στο αβεβαιο.

Θα συνηθισω γρηγορα στην απουσια σου. Αφου παντα με αυτη ζουσα. 

Ειχα καιρο να δω καποιο ονειρο που να μην εισαι μεσα του και εσυ. 

Αλλα τα ονειρα μου τωρα αλλαξαν. 

Εγιναν πιο ζωντανα, πιο ομορφα. Πιο αληθινα. 

Οχι επειδη δεν βρισκεσαι μεσα σε αυτα. Οχι, οχι. 

Απλα ξερω πως τα οενιρα που θα βλεπω απο εδω και περα ισως καποια μερα πραγματοποιηθουν. 

Δεν θα ακουω τα τραγουδια που σε θυμιζουν. 

Θα ψαξω να βρω καινουργια, η θα ακουσω αυτα που ακουγα παλια. 

Δεν θα πηγαινω σε μερη που πηγαιναμε μαζι. 

Θα βρω καινουργια στεκια που να μην εχουν τα αποτυπωματα σου. 

Δεν θα αφησω να περασει μια μερα χωρις να βρισκομαι διπλα μου. 

Διπλα μου μπορω να ειμαι μονο εγω. 

Νομιζω πως εχω την δυναμη. 

Ολον αυτον τον καιρο ζουσα στην σκια σου. 

Νομιζω πως ηρθε η στιγμη να αγαπησω και την δικη μου σκια.

 

Ειναι ωραιο οταν μια εποχη φτανει στο τελος της. 

Ξερεις, μετα τον Χειμωνα ερχεται η Ανοιξη. 

Ετσι και η δικη μας εποχη τελειωνει.... 

Ισως τα ξαναπουμε. Αλλα μεχρι τοτε να ντυνεσαι καλα, γιατι εκει εξω φυσαει αδιαφορια. 

Ετσι ειναι οι ανθρωποι...

Ενα πραγμα προσπαθει να μας μαθει η ζωη απο τοτε που γεννιομαστε.

Οτι ο ανθρωπος ειναι προορισμενος να φευγει και να επιστρεφει οποτε θελει εκεινος. Δεν του αρεσουν τα ορια και τα συρματοπλεγματα. Δεν αρκειται στα λιγα και δεν ηρεμει εχοντας πολλα.

Οταν φευγει, συνηθως, ξεχναει απο που ξεκινησε και δεν ξερει ποτε που παει. Απλα τρεχει παντα για να προλαβει κατι. Τον χρονο, την ζωη, τον ερωτα, τα ονειρα του ισως. Ουτε και ο ιδιος ξερει. Δεν σταματα πουθενα. Ακομα και αν κουραστει δεν θα σταματησει. Θα συνεχισει μεχρι να πεσει κατω και να μην μπορει να παρει ανασα. 

Απο την αλλη ειναι και εκεινοι που θα ειναι παντα εδω. Και αν δεν ειναι εδω, διπλα σου δηλαδη, θα ειναι λιγο πιο κει. Αλλα εσυ δεν θα μπορεις να τους δεις. Θα καθονται σε μια γωνια και θα σου δινουν οσα εσυ ζητας. Θα σου λενε που να πας οταν χανεις τον δρομο. Και θα σε ακολουθουν οπου και αν πας. Ειναι εκει, οταν εισαι παιδι και σου μαθαινουν να περπατας. Ειναι εκει, οταν μεγαλωσεις και θα σου δινουν συμβουλες. Παντα θα ειναι εκει.

Συναντησα πολλους ανθρωπους. 

Οι μισοι εφυγαν και ξεχασαν τον δρομο της επιστροφης και οι αλλοι μισοι ειναι εδω, δεν εφυγαν ποτε, αλλα ακομα και αν εφυγαν συνεχιζουν να ειναι εδω. Πολλοι ειναι αυτοι που ειναι εδω, και ομως, ταξιδευουν αλλου, η μπορει να σχεδιαζουν το επομενο ταξιδι τους, μακρυα μου. Αλλα ετσι ειναι οι ανθρωποι. Ειπαμε, ειναι προορισμενοι να φευγουν, και οσο πιο γρηγορα το καταλαβεις τοσο πιο γρηγορα θα συνηθισεις την απωλεια. Και οταν μαθεις να ζεις χωρις την παρουσια τους, θα καταλαβεις οτι θα τους κουβαλας μαζι σου, για παντα, σε αυτο που εχουμε ολοι και λεγεται μυαλο, ειτε εφυγαν, ειτε περασαν, ειτε ειναι ακομα εδω, ειτε ξεκουραστηκαν διπλα σου.

Χιλιαδες λεξεις δεν φτανουν για αυτους.

Ενα πραγμα προσπαθησε να μου μαθει και εμενα η ζωη και δεν τα καταφερε. 

Σκεφτομαι ομως πως καποιος λογος θα υπαρχει. 

Κατι δεν τους αρκουσε. Κατι αλλο θα εψαχναν και απλα ξεκουραστηκαν για λιγο εδω, διπλα μου.

Σκεφτομαι ομως οτι και εγω ανθρωπος ειμαι, και ετσι τα ξεχναω ολα. 

Ισως καποια μερα φυγω και εγω. Ισως ξεχασω ποιον συναντησα σε αυτο το ταξιδι.  Ισως χαθω και εγω στην πορεια. Ισως συναντηθω ξανα με ολους τους ανθρωπους που ηταν περαστικοι και χαθηκαν.

Ετσι ειναι οι ανθρωποι, ταξιδευουν, ταξιδευουν, ταξιδευουν μεχρι να χαθουν, εκει που τα ονειρα και η πραγματικοτητα συναντιουνται...