Γεννήθηκα. Μεγάλωσα. Σε γνώρισα.
Ένας δρόμος χωρίς στροφές, ανηφόρες και μέρη να ξεκουραστείς απο την πορεία σου.
Το ταξίδι μας μικρο, το εχω ξεχάσει σχεδον. Αλλα σε θυμάσαι.
Ναι σε θυμάμαι καθαρά, σαν αυτα που θες να ξεχάσεις και δεν μπορείς.
Θυμάμαι που μου έλεγες: "Μην τρέχεις. Περπάτα αργά και έχε τα μάτια σου ανοιχτά. Χάνεις την ομορφιά της διαδρομής. Αν ομως σκοντάψεις και πέσεις στην πορεία, θα είμαι εδω να σου δώσω το χέρι μου."
Αυτά ηταν λόγια του αέρα. Ο αέρας πήρε τα λόγια σου, πήρε και εσένα με τον καιρό.
Αν δεν θυμάσαι δεν πειραζει. Είμαι εγω εδώ για να σου θυμίσω τι έγινε μετά. Λίγο πριν το τέλος.
Θυμάσαι μια μέρα που σου είπα "Φεύγω";
Δεν με ρώτησες ποτέ για που το έβαλα. Για που ξεκίνησα να πάω. Δεν σε ένοιαζε. Ετσι μου έδειξες.
Δεν με ρώτησες ποτε το γιατί. Γιατί επέλεξα να βαδίσω ενα καινούργιο μονοπάτι. Γιατί αποφάσισα να φύγω.
Γιατι δεν με ρώτησες αν θέλω να μείνω; Και αν δεν ήθελα γιατί δεν με εμπόδισες για να μην φύγω;
Έτσι ήσουν. Η ετσι είχες γεννηθεί. Μην μπορώντας να συμβαδίσεις με τις συντεταγμένες μιας διαδρομής.
Οι σκέψεις, σου τρυπάνε το μυαλό. Τα αισθήματα τσακίζουν την ψυχή σου. Τα θέλω επικρατούν των τρέπει.
Η ρουτίνα αρχίζει να διαβρώνει την καθημερινότητα.
Καμία "Καλημέρα", "Καληνύχτα" και κανένα "Σ'αγαπω" δεν ηχεί όπως πρώτα στα αυτιά μου.
Πριν καν γεννηθούν, πεθαίνουν.
Δεν έμεθες ποτέ την κρυφή μου επιθυμία.
Δεν έμαθες ποτέ οτι ήθελα να έρθεις μαζί μου. Σε ενα καινούργιο ταξίδι. Μόνο για εσενα και εμένα.
Σε έναν δρόμο με στροφές, ανηφόρες και μέρη για να σταματάς να δεις το ηλιοβασίλεμα.
Έμεινες εκει, κοιτάζοντάς με να φεύγω. Δεν με ρώτησες που παω.
Δεν με νοιάζει αν θα εχω ενα χέρι να πιαστώ αν πέσω. Θα μάθω να σηκώνομαι μόνος μου.
Δεν θα περπατάω. Θα τρέχω. Όπως τρεχει και η ζωή, και θα πιάσω το δικό της χέρι. Ας με πάει οπου θέλει.
Έφυγα για να πάω εκεί. Εκεί που τελειώνει το ουράνιο τόξο.
Εκεί που όλα ειναι μαύρα και άσπρα. Όπως και οι μέρες μακρυά σου. Θα τις κάνω ομως γκρί. Ακους;
Εκεί που η ρουτίνα φαντάζει λέξη αφύσικη. Κάθε λεπτό βλέπεις να γεννιέται μπρος στα μάτια σου κατι καινούργιο.
Το βλέπεις να μεγαλώνει, να αλλάζει μορφές. Φίλοι, έρωτες, εχθροί, γονείς. Μια καινούργια ζωή.
Θα πορευτώ μαζί τους, αφού εσύ δεν διάλεξες να είσαι στο πλάι μου, με διάλεξαν αυτοί.
Μείνε πίσω. Γίνε ένα με το μαύρο και το άσπρο. Σαν τις μάσκες των μίμων.
Ανέκφραστες. Ψυχρές.
Και όταν κουραστώ θα κάτσω σε ένα απο αυτά τα μέρη που μπορείς και βλέπεις το ηλιοβασίλεμα.
Κρίμα να μην είσαι και εσύ μαζί μου.
Ποτέ δεν είδαμε το ηλιοβασίλεμα μαζι. Ηταν επιλογή σου. Και τότε, και τώρα. Πάντα θα είναι.
Θα κάτσω εκεί. για ώρες. Ίσως και για χρόνια, και θα αναπολώ την διαδρομή. Λυπάμαι.
Λυπάμαι που δεν πρόλαβες να δεις το ηλιοβασίλεμα και σε λίγο ο ήλιος δύει.
Σκοτεινιάζει και αρχίζει να κάνει κρύο.
Θα βρίσκομαι εκεί και θα μονολογώ. Για εμένα, για εσένα, για τους άλλους.
Για την ζωη που πέρασε και με βρήκε να περιπλανιέμαι σε εναν δρόμο.
Με στροφές, ανηφόρες και μερη για να βλέπεις το ηλιοβασίλεμα. Ηταν όμως επιλογή μου το ταξίδι αυτο.
Δεν έμεινα σε εναν δρόμο στρωμένο με ροδοπέταλα. Ήθελα να δω το ηλιοβασίλεμα.
Και τα κατάφερα.
Πέρασαν βράδια και βράδια περιμένοντας οχι μόνο τον ήλιο να φανεί, αλλα και εσένα.
Αν ποτέ λοιπόν αποφασίσεις να κάνεις το ταξίδι αυτό μόνος σου, είτε είμαι εγώ ο προορισμός είτε όχι,
ξέρεις που να με βρείς. Θα βρίσκομαι εκει και θα μονολογώ.
Ψάξε με λοιπόν οταν θα έχει ξημερώσει.
Θα σε καρτερώ.
