Ασπρομαυρο

Και δεν ειναι η ζωη και οι στιγμες που περασαν η που αφησαμε εμεις να περασουν.
Ειναι οι πραξεις που ποτε δεν πραγματοποιησαμε. Τα λογια που ποτε δεν ξεστομισαμε.
Ενα απλο μεινε εδω. Μην φυγεις. Μην χανεσαι.
Μειναμε μονο να κοιταμε ο ενας τον αλλον. Βουβοί και σιωπηλοι σαν τον χρονο που περναει.
Σαν τα τρενα που φευγουν. Σαν τον ξενο που μας προσπερνα.
Και αναρωτιεμαι το γιατι. Φταιω εγω, εσυ η ο κοσμος ολοκληρος?
Φταιω εγω γιατι δεν παλεψα αρκετα? Φταιω εγω που προσπαθησα πολυ και εσυ δεν το αξιζες?
Οχι το αξιζες. Ισως να το αξιζεις ακομα.
Μεχρι εκει.
Δεν ειχες μαθει στο "πολυ". Και ουτε θα μαθεις. Ειναι προνομιο οσον ξερουν να γνωριζουν.
Ασπρο εγω. Μαυρο εσυ. Γκρι εγω και εσυ μαζι.
Σαν ενα τραγουδι που φτανει στο τελος ετσι και εμεις.
Αδυναμοι κυνηγοι του περιμενε. Αυτο ειμαστε.
Γιναμε ενα με τον κοσμο. Γιναμε και εμεις τελικα γκρι και δεν νιωθουμε.
Σταθηκαμε λιγο στο ενδιαμεσο και εκει... χαθήκαμε..
Χαθηκαμε για να ξαναβρεθουμε? Μπορει.
Χαθηκαμε πισω απο την οθονη ενος κινητου ενος υπολογιστη...
Φτιαξαμε μασκες. Εσυ για να κρυψεις τα ευθραυστα κομματια του εαυτού σου και εγω για να κρυψω τα καταπιεσμενα συναισθηματα και λογια, που αν βγουν απο τα χειλη μου θα πεσουν στο κενο.
Γιαυτο τα κραταω για μενα.
Χαθηκαν μαζι μας και οι στιγμες μας. ΜΙκρες, χαζες, σημαντικες.
Δεν ειναι που θελω να ζησω. Ειναι το γαμωτο που δεν εζησα.
Και ουτε που θα σε ξαναδω οπως πριν.
Αδιαφορω γιαυτο ομως.
Αλλωστε δεν μπορει να μου λείπει κατι που ποτε δεν ηταν εδω.
Δεν μπορει να αγαπας για παντα ενα φαντασμα. 


Η μπορεις?