Το πηγάδι της ζωής.

Και τώρα έχεις μπροστά σου ένα πηγάδι.

Είναι το πιο βαθύ πηγάδι που μπορείς να φανταστείς.

Εκεί αρχίζουν και τελειώνουν όλα. 

Από εκεί ξεκίνησες και εσύ, και ας μην το θυμάσαι.

Έμαθες όμως να το κοιτάς από ψηλά. Όπως και άλλα πράγματα στην ζωή σου.

Σε προκαλώ λοιπόν. 

Σε προκαλώ να πέσεις μέσα του. Να βρεθείς στον πάτο.

Να νιώσεις το σκοτάδι, την μοναξιά, την υγρασία, το κενό, τον εαυτό σου.

Τώρα κλείσε τα μάτια και σκέψου αυτό που φοβάσαι.

Ότι και αν είναι αυτό.

Την Απώλεια, την μοναξιά, την εγκατάλειψη, το ψέμα, το απουσία, τον θάνατο, την ζωή, το σκοτάδι, τους έρημους δρόμους, τους εφιάλτες σου, τον κόσμο, τα ύψη, τις σκέψεις, τους άγνωστους, τους μπάτσους, τους δασκάλους στο σχολείο, την άγνοια, τα απωθημένα, το ακατόρθωτο, την προδοσία, την φυλακή, την σχιζοφρένεια, την αλήθεια, την σιωπή, τον εαυτό σου. 

Κράτα τα μάτια σου για λίγο ακόμα κλειστά και σκέψου αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο.

Ότι και αν είναι αυτό.

Μια αγκαλιά, ένα φιλί, έναν φίλο σου, το σπίτι σου, την οικογένεια σου, τον σκύλο σου, το φαγητό που σου αρέσει, την κοπέλα σου, το αγόρι σου, τα αδέρφια σου, την βροχή, την εμπιστοσύνη, την αγάπη, τον έρωτα, την ψυχή σου, το σώμα σου, την αμοιβαιότητα, το άρωμα του, την μουσική, τις αναμνήσεις που είχες απο παιδί, την μαμά σου, τον μπαμπά σου, τον εαυτό σου. 

Και τώρα, αφού ξέρεις τι φοβάσαι και τι αγαπάς, σκαρφάλωσε και βγες στην επιφάνεια.

Άφησε όμως πίσω αυτό που αγαπάς και σκαρφάλωσε με τον φόβο σου παρέα.

Όταν φτάσεις ξανά στην κορυφή, και σταθείς στα πόδια σου, πέτα τον φόβο σου ξανά μες στο πηγάδι.

Πέταξε τον από πάνω σου με όλη σου την δύναμη. 

Λιώστον μες στα δύο σου χέρια.

Κάνε τον σκουπίδι, και πέτα τον πάλι στο τίποτα. 

Θάψε τον και ξέχασε τον. Ξέχασε πώς προφέρεται αυτή η λέξη. 

Όταν θα έχεις τελειώσει με τον φόβο σου, προσπάθησε να φτάσεις αυτό που σε κάνει ευτυχισμένο.

Θυμήσου όμως ότι είναι στον πάτο του πηγαδιού. 

Προσπάθησε με νύχια και με δόντια για να τον κατακτήσεις. 

Δεν έχεις πια τίποτα να φοβάσαι. Μόνο να ελπίζεις.

Και όταν θα έχεις στα χέρια σου αυτό που αποζητάς, ότι και αν είναι αυτό για σένα, φόρα το. 

Καντο δικό σου. Αγάπησε το σαν την ζωή σου. 

Και ποτέ μην το ξεχάσεις, γιατί θα σε ξεχάσει και αυτό.

Και ποτέ μην το αφήσεις, γιατί θα σε αφήσει και αυτό.

Όλοι απο εκείνο το πηγάδι προερχόμαστε.

Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε παρέα με τους φόβους και τις χαρές μας.

Και τώρα σε αφήνω.

Έχω έναν φόβο να θάψω και μια χαρά να κατακτήσω.


                                     

Συμπέρασμα Νο1

Το πέρασμα από τον χρόνο στον χώρο.

Δεν σε σκέφτομαι πια, όμως δεν παύω να σε σκέφτομαι έστω και λίγο.

Βλέπεις είναι οι λέξεις που σε φέρνουν στο μυαλό μου. Είναι τα μέρη που περπάτησες η περπατήσαμε μαζί. Είναι τα δωράκια που ανταλλάξαμε και τώρα είναι κλεισμένα σε ένα κουτί γεμάτο αναμνήσεις. Πλέον μείνανε μόνο αυτά για να σε θυμάμαι. Γιατί δεν σε βλέπω πια. Δεν ακούω την φωνή σου. Χάθηκες. Χάθηκα. Χαθήκαμε. Δεν χαθηκαμε όμως ανάμεσα στο πλήθος, όπως χάνει ενα παιδί την μαμά του. Χαθήκαμε σε κοινή θέα. Σε βλέπω και με βλέπεις. Αλλα είναι πια μεγάλη η απόσταση ανάμεσά μας. Και αν δεν με βλέπεις και δεν σε βλέπω υπάρχουμε. Η μάλλον συνυπάρχουμε, στο ίδιο μέρος. 

Η παρουσία της απουσίας.

Με ξεπερνά. Είναι δύσκολο να σου λείπει κάτι. Ξέρεις, αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει εύκολα. Είναι ωραίο να ξυπνάς το πρωί και να ξέρεις ότι θα ακούσεις ένα καλημέρα. Είναι ωραίο να έχεις κάποιον να μοιραστείς τον καφέ σου, το χαμόγελό σου και τις σκέψεις σου. Ακόμα και αυτό όμως που το ζητάς και το θες τόσο πολύ, όταν έρχεται τι κάνεις? Φοβάσαι, κλείνεσαι στον εαυτό σου και κάνεις πίσω. 

Ε λοιπόν σύνελθε! 

Χαμογέλα, φτιάξε μια κούπα ζεστό καφέ και μοιράσου τον.

Έρχεται χειμώνας...

Ο χειμώνας της μοναξιάς.

Το δωμάτιο είναι μικρό. Και κρύο. 

Σαν το κρύο που έρχεται μαζί με τον χειμώνα.

Χειμώνιασε, το δωμάτιο άσπρισε, και την φωνή σου την κάλυψε το χιόνι.

Μόνο μια μελωδία ακούγεται ξανά και ξανά. 

Η ατμόσφαιρα είναι βαριά.

Από τα τσιγάρα, τις σκέψεις και την απουσία σου.

Είναι δύσκολο να συνηθίζεις την απουσία. 

Είναι όμως πιο δύσκολο να σου λείπει κάτι που δεν είχες ποτέ.

Είναι βασανιστικά τα όνειρα που κάνεις για το ακατόρθωτο.

Και ενώ ξέρεις ότι ποτέ δεν θα το αποκτήσεις εσύ συνεχίζεις και το ζητάς.

Έτσι πρέπει. 

Δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Μόνο να κερδίσεις.

Ζήτα και θα έχεις. Ρώτα και θα μάθεις.

Κλάψε και εγώ θα είμαι εκεί να σκουπίσω τα δάκρυα σου. 

Ακόμα και αν ξέρω πως αυτά τα δάκρυα δεν θα είναι για μένα, 

ακόμα και αν ξέρω πως εσύ, το δικό μου ακατόρθωτο, υπάρχεις,  δεν θα ζητήσω τίποτα. 

Και εσύ θα ορκιστείς πως δεν θα μου πεις ποτέ.

Δεν θα μου πεις ποτέ ούτε για ποιόν ήταν τα δάκρυα σου, ούτε γιατί ποτέ δεν εμφανίστηκες.

Βλέπεις είναι ωραία η άγνοια. 

Είναι η μόνη ασφάλεια. 

Μην την μπερδέψεις όμως ποτέ με την μοναξιά. 

Η μία σε προστατεύει και η άλλη σε τρώει σιγά σιγά.

Και όταν πέσεις στα χέρια της δεύτερης, θα είναι πια πολύ αργά.

Θα ξυπνήσεις ένα πρωί, και το χιόνι θα έχει σκεπάσει και εσένα. 

Γιαυτό μην μένεις ποτέ σε μικρά και κρύα δωμάτια. 

Γιατί σε κάτι τέτοια δωμάτια, να σαν και αυτό εδώ, φωλιάζει η μοναξιά.

Αυτή είναι η μουσική. Αυτή είναι το κρύο. Αυτή είναι ο χειμώνας.

Γιαυτό πρόσεχε.

Μην χαθείς στην χιονοθύελλα.

Η φωνή σου δεν θα ακουστεί ξανά.

Γίνεται εντονότερη η ανάγκη τον χειμώνα μάτια μου.

Και είναι άσχημο να είναι χειμώνας και να είσαι μόνος.