Take Me Somewhere Nice

Θελω να με πας εκει που τελειωνει ο κοσμος. 

Εκει που η γη αγκαλιαζει τον ουρανο και η θαλλασα ακουμπα την στερια.

Εκει που η μερα κρατα οσο και η νυχτα και το χρωμα στον ουρανο 

ειναι τοσο γλυκο που σε κανει και κλαις. Εκει που το ονειρο συναντα την πραγματικοτητα. 

Εκει που βρεθηκαμε την πρωτη φορα. 

Εκει που συναντιουνται πρωτη φορα ολοι οι ανθρωποι, 

δυο φιλοι, δυο εραστες, εκει που μια μητερα συναντα για πρωτη φορα το παιδι της. Εκει που ο χρονος σταματα και εγκλωβιζεται σε μια γυαλινη κλεψυδρα και κυλα αργα. 

Εκει που κανενας φοβος και κανενας εφιαλτης δεν μπορει να μας βλαψει. 

Εκει που ολες οι ομορφες ιστοριες και τα παραμυθια δεν τελειωνουν. 

Εκει που εσυ, εγω και ολοι μας ειμαστε μερικα, τοσα δα μικρα, αστερια μπροστα στην ακρη, στην ακρη του συμπαντος. Και εκει στην ακρη, δεν φοβασαι πια. 

Εκει στην ακρη μπορεις και παλι να ζησεις. Μπορεις να δεις οτι σου ελειπε, οτι ηταν μπροστα στα ματια σου και δεν μπορουσες να δεις. 

Εκει που το τωρα μοιαζει αιωνιο και το αυριο μοιαζει με ιστορια. 

Και αν ποτε ξεχασεις τον δρομο για να βρεθεις εκει που τελειωνει ο κοσμος, απλα κλεισε τα ματια σου και αφησου. Ασε το σκοταδι που βλεπεις να γινει φως. 

Ασε τις ομορφες σκεψεις να σε πλημμυρισουν, και κλεισε τις ασχημες σε ενα στεγανο δωματιο, κλεισε την πορτα και κρυψε το κλειδι. Τοτε θα δεις το χρωμα αυτο στον ουρανο που θα σε κανει να κλαψεις. 

Και σε παρακαλω, οταν το δεις και κλαψεις για ωρα απο ευτυχια, 

υποσχεσου μου πως θα ερθεις να μου θυμισεις και εμενα τον τροπο να το δω. 

Πηγαινε με εκει που τελειωνει ο κοσμος και αρχιζει η ζωη.

                           

                                                             

One way please.

Η αποσταση μεγαλωσε και αλλο.
Μην μου πεις πως δεν το βλεπεις.
Χαθηκαμε μαλλον και εμεις στην διαδρομη.
Σταματησαμε να παρουμε μια ανασα και ξεχασαμε να συνεχισχουμε.
Μα τα πνευμονια μας τωρα που πνιγονται απο οξυγονο, εμεις χαθηκαμε.
Τι να το κανεις το οξυγονο οταν δεν μπορεις να το ξοδεψεις σωστα;
Η σταση μας κρατησε μερες, βδομαδες, μπορει και χρονια.
Το οξυγονο τωρα μας σκοτωνει αντι να μας δινει ζωη.
Τωρα που ειμαστε χαμενοι στον χωρο και στον χρονο το τελος ειναι πιο γρηγορο.
Πιο γρηγορα απο τον χρονο, πιο γρηγορο απο εμενα και εσενα.
Κανε μια προσπαθεια και γυρνα να με βρεις.
Εδω ειμαι ακομα, δεν χαθηκα.
ΕΙμαι εδω που με αφησες και ακομα ξεκουραζομαι.
Το οξυγονο ομως μαζευτηκε πολυ και τα δικα μου τα πνευμονια δεν αντεχουν.
Εγω, δεν αντεχω στο πολυ.

Χωρις επιστροφη.
Ταξιδι για εναν.
Παντα ενας ο προορισμος, παντα ενας και ο ταξιδιωτης.
Πιο ταξιδι φτιαχτηκε στην ζωη για 2;
Κανενα. Μοναχα μερικες μικρης διαρκειας "εκδρομες".
Μια βολτα γυρω απο τα γνωστα και παλι πισω.
Μα εσυ εκλεισες εισιτηριο χωρις επιστροφη. Εφυγες και δεν θα γυρισεις.
Η αποσταση μεγαλωνει και αλλο καθως απομακρυνεσαι.
Αν ηξερα πως θα γινοταν ετσι θα σου εκανα εγω δωρο αυτο το εισιτηριο.
Ενα εισιτηριο χωρις επιστροφη, για εναν επιβατη με αγνωστο προορισμο.
Ποτε δεν ηξερα που ηθελες να πας.
Τωρα ξερω.
Καπου μακρια απο μενα.
Μα σαν χορτασεις απο το αγνωστο και θελεις να γυρισεις βρες τροπους,
χτισε γεφυρες και ελα να με ξαναβρεις.
Θα ειμαι εκει ακριβως που με αφησες, εκει που χαθηκαμε,
εκει που σταματησαμε για να ξεκουραστουμε,
Ακομα και αν φυγεις ακομα και αν τελικα επιλεξεις να μεινεις
να ξερεις πως θα ειμαι εκει που παντα με αφηνες.
Ενα βημα πιο πισω.

2. Το αντιο

Το δωματιο ειναι παλι σκοτεινο.
Στο κεντρο του μονο βρισκεται ενα τραπεζι με δυο καρεκλες.
Εκεινος καθεται απεναντι μου καπνιζοντας ενα τσιγαρο. Εχει καπνισει πολλα τσιγαρα απο την ωρα που ηρθε εδω. Δεν μιλαει, μοναχα με κοιταει και κανει το ενα τσιγαρο πισω απο το αλλο. Το προσωπο του δεν φαινεται καθως το φως δεν ειναι αρκετο. Το βλεμμα του ειναι τοσο διαπεραστικο που το νιωθω να περναει απο μεσα μου και να τρυπα τον τοιχο πισω μου.
Καθομαστε ετσι για ωρες μα δεν λεμε κουβεντα. Τον ακουω να μιλαει μεσα στο κεφαλι μου, να κανει την μια ερωτηση πισω απο την αλλη. Ειναι ο δεκτης και εγω ειμαι ο πομπος. Δεν αντιδρα σε καμια απαντηση μου. Δεν ξαφνιαζεται απο κανενα μυστικο. Ειναι λες και ξερει καθε λεξη που θα πω, πριν την πω.
Σταματαω να μιλαω και εκεινος αναβει ακομα ενα τσιγαρο. Βολευεται καλυτερα στην καρεκλα του και γερνει προς το μερος μου. Και το βλεμμα του ειναι σκοτεινο σαν το δωματιο.
"Ωραια. Αυτα που ηθελα να ακουσω, η μαλλον αυτα που ηθελες να μου πεις τα ειπες. Δεν νομιζω να χαρηκες και πολυ που με ειδες ομως. Η μαλλον ξαφνιαστηκες με τον τροπο με τον οποιο ηρθα σε εσενα, αλλα ηταν καιρος να το κανω. Βλεπεις εσυ δεν με εψαξες ποτε. Ετσι αποφασισα να ερθω εγω να σε βρω. Οταν δεν παει ο Μωαμεθ στο βουνο παει το βουνο στον Μωαμεθ. Δεν ηρθα για να μεινω. Ηρθα απλα να δω τι κρυβεις εδω, η καλυτερα να δω που κρυβεσαι. Ωραιο το σκοταδι ε; Ποσο καιρο εισαι εδω μεσα; Λογικα αρκετο για να μην με ψαξεις τοσα χρονια. Τι κριμα που χανεις τον κοσμο εξω απο αυτο το σκοτεινο δωματιο ομως. Τι κριμα που δεν μπορεις να βγεις εκει εξω και να ζησεις. Δεν με εψαξες ποτε, αν το εκανες ολα θα ηταν αλλιως. Μην απορεις για το που βρισκομουν. Εσυ δεν με ηθελες διπλα σου. Υπαρχω πριν απο εσενα να ξερεις. Εκει την στιγμη που οι γονεις σου εκαναν ερωτα για να ερθεις στην ζωη εσυ. Ημουν εκει οταν τα παιδια στο σχολειο δεν σε επαιζαν και σου κρατουσα συντροφια. Ημουν εκει, στην ταρατσα του σπιτιου σου οταν κοιτουσες το κενο και σε κρατησα απο τον ωμο για να μην κανεις το βημα. Και μετα απλα με εδιωξες. Εκανες πως δεν με ηξερες. Πως δεν ζησαμε τιποτα μαζι. Μεσα σε ενα βραδυ με απαρνηθηκες και με εδιωξες μακρυα. Με εκλεισες σε ενα κουτι καπου στα βαθυ του μυαλου σου και δεν με αφησες να βγω ποτε. Μεχρι τωρα. Που η ψυχη σου η ιδια με αφησε ελευθερο. Ηρθα απλα να σου πω αντιο, και οχι εις το επανιδειν.
Ηρθε η ωρα να φυγω, και ξερω πως δεν θα σου λειψω. Ηρθα απλα να σου πω οτι ηταν ωραια, εκει στο μικρο κουτι, που με ειχες κλεισμενο. Μπορεσα και σε εμαθα. Οχι εσενα, οχι τον ανθρωπο που εχω μπροστα μ αυτη την στιγμη που τρεμει ακομα και την σκια του, αλλα αυτο το παιδι που εχεις χασει, και εχει κρυφτει βαθια στο απειρο του κοσμου σου. Γιαυτο ενα πραγμα θα σου πω και βαλτο καλα στο μυαλο σου. Φροντισε να βρεις εκεινο το παιδι, καντο να σε αγαπησει, αγαπησε το και εσυ, αστο να σε μαθει να ζεις."
Σηκωθηκε αργα, πεταξε το τσιγαρο του στο πατωμα και μου γυρισε την πλατη του βαδιζοντας προς την εξοδο. Ανοιξε την πορτα και πριν χαθει στο λευκο φως που εμπαινε απο την ανοιχτη πορτα γυρισε πανω απο τον ωμο του και μου ειπε "Αντιο, και ελπιζω οταν σε ξαναδω να δω εκεινο το παιδι στα ματια σου. Καληνυχτα" και υστερα το δωματιο σκοτεινιασε ξανα. 

1. Η γνωριμια

Συνηθισα το σκοταδι.

Τη μυρωδια του, την αισθηση του. Η παρουσια του μονο με γεμιζει. Μπορω πλεον να κινουμαι πολυ ευκολα μεσα του, σαν να υπαρχει τοσο φως οσο και αυτο που λειπει. Ενας κοσμος γεματος σκοταδι. Και ομως εκει μπορεις να δεις πιο καθαρα απο οτι στο φως. Ολες οι αισθησεις ειναι σε ετοιμοτητα να αντιληφθουν το παραμικρο γυρω σου. 

Και εκει ειναι που τον ανακαλυπτεις. 

Μια πορτα ανοιγει ξαφνικα και το φως με τυφλωνει, προσπαθω να προσαρμοστω στο φως που ποναει τα ματια μου. Το μονο που μπορω να δω ειναι μια φιγουρα να βρισκεται στον ιδιο χωρο μαζι μου. 

Η πορτα κλεινει, και το δωματιο βυθιζεται παλι στο σκοταδι. Τωρα ξερω πως καποιος υπαρχει στο δωματιο και το γεγονος οτι μπορει να ειναι ενας αγνωστος με τρομαζει. Ψηλαφιζω τον τοιχο και κουρνιαζω στην πρωτη γωνια που συνανταω. Ακουω τα βηματα του να με ψαχνουν στον χωρο, χωρις ομως να φωναζει το ονομα μου που το ξερει ηδη. Μπορω να μυρισω την μυρωδια της σαρκα του. Κατι μου θυμιζει αλλα δεν μπορω να καταλαβω τι. 

Τον νιωθω να ερχεται ολο και πιο κοντα μου. Προσπαθω να δω το προσωπο του μα δεν μπορω. Το σκοταδι που ηταν ο καλυτερος μου φιλος τωρα εγινε ο εχθρος μου. Μονο οι αισθησεις μου ειναι ακομα εδω. Το μυαλο μου σταματαει. Στο στομα μου δεν μπορει να αρθρωσει λεξη. Τα ματια μου πλεον κοιτανε στο κενο για να δουν αυτο που δεν θελω. 

Μπορω να μυρισω την ανασα του. Βρισκεται ακριβως μπροστα μου, και ομως αν ηθελε να μου κανει κακο θα το ειχε κανει απο την αρχη. Ομως, οχι. Το νιωθω. Καθεται ακριβως μπροστα μου και με παρακολουθει. Δεν κανει τιποτα αλλο εκτος απο το να με κοιταει, και ειμαι σιγουρος πως ενα ειρωνικο χαμογελο εχει σχηματιστει στα χειλια του. Το ευχαριστιεται που δεν μπορω να τον δω. 

Που υπαρχει και δεν ξερω ποιος ειναι. Που εχει το πανω χερι. 

Η φιγουρα του τωρα ειναι ακομα πιο σκοτεινη. Το προσωπο του δεν φαινεται. Μα ειναι ακριβως μπροστα μου. Τον ακουω να πλησιαζει και αλλο και το σωμα μου παραλυει.

Με πλησιαζει τοσο που το μαγουλο του ακουμπα το δικο μου και το σωμα μου αντιδρα λες και χτυπηθηκε απο κεραυνο. Με πλησιαζει και αλλο και μου ψιθυρίζει στο αυτι, με μια φωνη που θα επαιρνα ορκο πως ηταν και η δικη μου,

"Γεια σου Δημητρη, νομιζω ξερεις ποιος ειμαι, και τωρα ηρθε η ωρα να με αντιμετωπισεις.,.."




                       

Οταν κατι χαθει.

Σημερα ο ηλιος δεν βγηκε απο την ανατολη αλλα απο την δυση.

Σημερα το πρωι κατι μεσα μου δεν ξυπνησε μαζι μου.

Κατι αλλαξε. 

Κατι χαθηκε.

Το πρωι ο καφες δεν ηταν γλυκος οση ζαχαρη και αν εβαλα. 

Κανενα τραγουδι δεν ηταν ίδιο, και ας το ειχα ακουσει χθες. 

Ο χρονος εφυγε γρηγορα παρολο που δεν εκανα και πολλα.

Οι σκεψεις μου ειναι σε πληρη αταξια. Το μυαλο μου επισης.

Η καρδια εδω και καιρο ειναι ακαταστατη. 

Δεν ειναι αυτο ομως που αλλαξε. 

Το φως με ενοχλει, οι δυνατες φωνες με ενοχλουν, 

οι ανθρωποι, οι μυρωδιες, τα συναισθηματα, τα λογια, οι πραξεις. 

Ακομα και η σιωπη που καποτε ηταν φιλη μου τωρα με ενοχλει.

Με ενοχλεις εσυ

αυτος 

αυτη

ο ταξιτζης που του εκανα σημα να σταματησει και δεν σταματησε

ο περιπτερας που του ειπα καλημερα και δεν μου απαντησε

και η αίσθηση της απωλειας περισσοτερο απο ποτε.

Αυτο το κενο που κανεις δεν μπορει να στο αναπληρωσει. 

Με ενοχλει που χαθηκε η μαγεια!