Οταν κοιμάσαι δεν ξέρεις τι ειναι όνειρο και τι όχι. Τα όνειρα σου μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις πολλα.
Φόβο, χαρά, λύπη, αγωνία, απογοήτευση, απόγνωση, όλα ειναι εκεί.
Πως μπορείς να ξεχωρίσεις τι είναι πραγματικό και τι όχι;
Αυτή η γραμμή που χωρίζει την πραγματικότητα απο την φαντασία ειναι τόσο μα τόσο λεπτή.
Μία λάθος κίνηση και χάνεις το παιχνίδι, γιατί ολα είναι παιχνίδι στην ζωή αυτή. Ενα παιχνίδι που κερδίζει αυτός που νοιάζεται λιγότερο.
Εγώ φυσικά έχασα.
Μου αρέσει όμως να χάνω σε αυτό το παιχνίδι. Το να κερδίζω στα παιχνίδια της ζωής δεν ηταν ποτέ το φόρτε μου. Το αδύναμο σημείο μου ήταν οτι νοιαζόμουν υπερβολικά, οπως νοιάζομαι και θα νοιάζομαι για πάντα.
Το έκανα, το κάνω και θα το κάνω. Δεν μετανιώνω όμως για τίποτα. δική μου επιλογή ειναι. Είμαστε οι επιλογές που κανουμε.
Πριν καιρό διάβασα οτι αυτο που χρειάζεται για να φτάσει και ο ποιό λογικός άνθρωπος στην τρέλα, ειναι μια άσχημη μερα.
Εδω και καιρό οι δικές μου ειναι μόνο τέτοιες.
Μέρες καθόλου ουσιαστικές, η μόνη παρέα τους τα λάθος βήματά μου. Εκεί που πάταγα σταθερά στην γραμμή που είχα χαράξει έχανα τον δρόμο.
Μακάρι να ήταν μόνο αυτές οι απώλειες μου.
Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι εγώ. Η καλύτερα προσπαθώ να βρώ πάλι τον εαυτό μου που χάθηκε στο ταξίδι.
Και τα καταφέρνω, δύσκολα αλλα τα καταφέρνω. Έχοντας χάσει πια τα όρια αυτά ζω στο έπακρον.
Ζω την κάθε στιγμή χωρίς να υπολογίζω τίποτα.
Έτσι πρέπει εξάλλου να πορευόμαστε στην ζωή μας. Αλλά ποτέ ο δρόμος που κάνουμε δεν είναι στρωμενος με ροδοπέταλα. Δεν ειναι καθόλου εύκολο ξέρεις να βλέπεις πράγματα που δεν μπορείς να έχεις.
Και εκεί το κοντέρ των χιλιομέτρων σου μηδενίζει, και εσύ αρχίζεις πάλι απο την αρχη.
Και τότε, εκεί στην αρχή που βρίσκεσαι πάλι, αναρωτιέσαι πως γίνεται να παραμείνεις λογικός όταν το κάθε τι γύρω σου σε ωθεί στην τρέλα;
Όσο και να ψάξω, η απάντηση δεν έρχεται ποτε, γιατι η ζωη είναι ενα παιχνίδι τελικά, ένας αγώνας, και η απάντηση είναι στο τέρμα της. Όσο και να τρέξεις όμως η γραμμή του τέρματος μοιάζει σαν να απομακρύνεται όλο και πιο πολυ, ώσπου στο τέλος κουράζεσαι. Τα πόδια σου δν μπορούν να σε πάνε παραπέρα, δέν αντέχεις.
Παιχνίδι, αγώνας ότι και αν είναι τελικά εγώ κατάλαβα οτι δεν ξέρω να κερδίζω
η καλύτερα δέν θελω να κερδίζω σε αυτό το παιχνίδι του ποιός νοιάζεται λιγότερο.
Δεν είμαι εγώ αυτος. Δεν πρόκειται να γίνω.
Κάποιος μου είπε οτι αν δεν μπορώ να κερδίσω θα πρέπει να φροντίζω να μην χάνω κιόλας.
Έχασα όμως. Το επέλεξα. Έτσι μεγάλωσα. Για κάποιους είναι λάθος για κάποιους σωστό.
Έχω μάθει να νοιάζομαι αυτόν που κοιτώ στα μάτια, με όποιο τίμημα.
Αλλα έχασα γτ εγώ νοιάζομαι και μάλιστα πολυ.
Είναι αργα όμως και οι λέξεις δεν έχουν νόημα. Οπως ακόμα δεν ξέρω τι έχει νόημα.
Ε'ιναι άσχημο να μην ξέρεις πώς να συνεχίσεις.
Πως να ζητήσεις συγνώμη γιατι νοιάστηκες παραπάνω απο όσο έπρεπε.
Ειναι άσχημο....
